Geheugen

Wat ik eigenlijk wou zeggen; het gevoel dat hij hier zo goed beschrijft is een nieuw ontdekt streven voor mij. Ik wil mij kant als functie binnen de maatschappij kwijt. Voor een groot deel heb ik mijn geheugen verkocht aan de computer. Ik produceer ellenlange documenten met 'stream of conciousness-achtige' teksten. Met heimwee kijk ik terug naar mijn sporadisch goed geformuleerde zinnen. Ik heb een deel van mijn biologische – hier, maar vooral altijd te verstaan als de wetenschap van het levende – geheugen overgedragen aan een signaalverwerker. We hebben hier te maken met een dood geheugen, of eigenlijk een materieel geheugen, want het heeft niet geleefd, noch is het gestorven. Met weemoed kijk ik naar de eruditie van mijn leraar. Dit zijn we dus definitief kwijt. We zijn niet meer in staat om antwoord te geven op een vraag zonder de hulplijnen. Alleen mijn teksten zijn nog erudiet en spitsvondig. Maar die bevinden zich dus in een dood geheugen. Het is niet dat ik zo graag mijn biologisch levende geheugen verruil voor dat perfecte materiële geheugen. Het is iets wat mij overkomt.´